Η Νοσταλγός (Αλ. Παπαδιαμάντης)

Το αριστούργημα του Αλ. Παπαδιαμάντη συνεχίζεται για 2η χρονιά

Τοποθεσία:Θέατρο ΑΜΑΛΙΑ, Αμαλίας 71 Θεσσαλονίκη
Προγραμματισμένη πρεμιέρα: Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017 στις 21:00

Παραστάσεις: 1 - 5 Μαρτίου 2017
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη-Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00

Διάρκεια παράστασης: 70΄       

Πληροφορίες-κρατήσεις: Τηλ. 211.411.11.10

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (γενική είσοδος)
10 ευρώ μειωμένο (άνεργοι, πολύτεκνοι)

Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr 

Μετά τις sold out παραστάσεις στην Αθήνα

και πάλι στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο ΑΜΑΛΙΑ

1 - 5 Μαρτίου 2017

 

«Αἴφνης, ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν, ἐξύπνα ἐκ τοῦ μακροῦ ὀνείρου της,

κ᾽ ἐφαίνετο ἀνακτῶσα τὴν αἴσθησιν τοῦ πραγματικοῦ κόσμου,

ἀλλ᾽ ὀλίγαι παρήρχοντο στιγμαί, καὶ πάλιν ἔπιπτεν εἰς τὴν νάρκην τοῦ ὕπνου της»

Ο Θίασος Λώτινος Ήλιος και η σκηνοθέτις Άννα Παπαμάρκου παρουσιάζουν τη θεατρική μεταφορά του αριστουργήματος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με τίτλο "Η Νοσταλγός". Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της παράστασης, βρίσκεται η καταξιωμένη ηθοποιός Αριέττα Μουτούση, που πλαισιώνεται από δυο νέους και ταλαντούχους ηθοποιούς, τη Μαρία Λογοθέτη και τον Δημήτρη Λιόλιο, ενώ κινηματογραφικά εμφανίζεται ο επίσης καταξιωμένος ηθοποιός Θόδωρος Κατσαφάδος, ερμηνεύοντας το ρόλο του Μπάρμπα Μοναχάκη.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Στη θεατρική μεταφορά του έργου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη "Η Νοσταλγός», γίνεται ένα άλμα στο χρόνο.

Η αφετηρία της δράσης μεταφέρεται χρόνια μετά. 

Το φώς της σελήνης, οι ήχοι της φύσης μοιάζουν σαν τότε… 

Τότε, που ήταν νέα, παντρεμένη με συνομήλικο του πατέρα της...

Τότε, που φλεγόταν από τη νοσταλγία για το πατρικό της σπίτι...

Ξυπνούν τις μνήμες από τη νεανική φυγή...

Μνήμες που ζητούν λύτρωση στο παρόν...

 

Η Λιαλιώ, λοιπόν, ταξιδεύει και πάλι πέρα...

Μια φεγγαρόλουστη νύχτα, σαν σε παιχνίδι, παίρνει μια βάρκα μαζί με τον νεαρό Μαθιό.

Η αθώα βαρκάδα εξελίσσεται σε αγωνιώδες ταξίδι φυγής, καθώς ο σύζυγος τούς καταδιώκει.

Η Νοσταλγός, αποφασισμένη να φτάσει στην απέναντι όχθη, δεν σταματά. 

Η επιθυμία να βρεθεί στο πατρικό της σπίτι είναι πολύ δυνατή...

Η φλόγα να επιστρέψει στη γλυκιά της πατρίδα είναι ακατανίκητη...

 

Ο Παπαδιαμάντης μιλά για ένα ταξίδι, που θα επαναλαμβάνεται όσο ο άνθρωπος παραμένει μακριά από  την πατρίδα...

Ποια είναι άραγε αυτή η πατρίδα για τον καθένα;

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η Νοσταλγός του Παπαγιαμάντη είναι ένα θέμα πάντα επίκαιρο, καθώς ζητούμενο της εποχής παραμένει η ελευθερία και η αυθεντικότητα.

Η Λιαλιώ, για μένα, είναι η κάθε ψυχή που ασφυκτιά μέσα στην αδιέξοδη πραγματικότητα και νοσταλγεί την επιστροφή στην αθωότητα και την ακεραιότητα.

Είναι η ψυχή, που δεν παραμένει εγκλωβισμένη στη νοσταλγία, αλλά κάνει την ηρωική έξοδο, αποφασισμένη να αλλάξει τη μοίρα της.

Είναι η ψυχή που, γνωρίζοντας τι θέλει, τολμά με ωριμότητα και σεβασμό στον εαυτό της.

Είναι η ψυχή που έχει τόση θέρμη και αφοσίωση στην αλήθεια της, ώστε προσελκύει στον κατάλληλο χρόνο και τη βάρκα και το πανί και τον ευνοϊκό άνεμο, που την οδηγούν πίσω στη δική της «Ιθάκη»…

 

― Σὲ λίγο θὰ μᾶς ἔφταναν, ἂν εἴχαμε κάμει δρόμο πρὸς τὰ ἐκεῖ.

―Ὥστε καλὰ κάμαμε νὰ ᾽ρθοῦμε πρὸς τὰ ἐδῶ;

― Δὲν ἤρθαμε θεληματικῶς· μᾶς ἔφεραν τὰ ρέματα.

― Ξέρουν τί κάνουν τὰ ρέματα!

   Άννα Παπαμάρκου

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Άννα Παπαμάρκου

Σκηνικά: Λένα Λέκκου

Κοστούμια: Ιωάννα Τιμοθεάδου

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

Μουσική Σύνθεση: Δημήτρης Λαμπριανός

Κίνηση: Εριφύλη Στεφανίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Χρονοπούλου

Video: Δημήτρης Γκότσης

Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος

Αφίσα: Λένα Λέκκου

 

Παίζουν: Αριέττα Μουτούση

                Μαρία Λογοθέτη

                Δημήτρης Λιόλιος

 

Στο ρόλο του μπάρμπα-Μοναχάκη εμφανίζεται ο Θοδωρής Κατσαφάδος

Οι εντυπώσεις σας

Εντυπώσεις για την παράσταση

Υπέροχη παράσταση!Η σκηνοθεσία μοναδική.Η ερμηνεία της κυρίας Μουτούση εκπληκτική.Συγχαρητήρια και στους δύο νεαρούς ηθοποιούς.Ιδιαίτερη ατμόσφαιρα,σε ταξιδεύει πραγματικά.Η μουσική ξεχωριστή. Συγχαρτήρια σε όλους τους συντελεστές.Πραγματικά αξίζει να παρακολουθήσετε αυτή την παράσταση.
ΚΟΡΕΣΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ20/12/2016
Η σκηνοθεσία της Άννας Παπαμάρκου είναι εξαιρετικά ευρηματική, καθώς έχει επινοήσει ακόμη ένα δραματικό πρόσωπο που αποτελεί την μητέρα, αλλά και τον ωριμότερο εαυτό της Λαλιώς. Η περσόνα της δρούσας ηρωίδας συμμετέχει εκφραστικά με την κάθε κίνηση και τον κάθε λόγο της νεαρής Λαλιώς, ενώ παράλληλα δρα αποστασιοποιημένα διατηρώντας μια κριτική ωριμότητα. Ο ώριμος αυτός εαυτός δρα παρηγορητικά, κατευναστικά και τρυφερά στις δραματικές εξελίξεις και κατορθώνει παρόλα αυτά να διατηρεί μια εκφραστική ένταση. Ιδιαίτερα εύστοχη και συγκινητική είναι η σκηνή που συναντιούνται οι δύο ηρωίδες και ο μεγαλύτερος εαυτός παρηγορεί τον νεότερο, που έχει συντριβεί από τις διαψεύσεις και από το αφόρητο αίσθημα της νοσταλγίας. Το νοσταλγικό μοιρολόι της μοναξιάς είναι ο εκφραστικός δίαυλος για αυτήν την υπερβατική και μεταμυθοπλαστική συνάντηση. Η ξύλινη πλατφόρμα στην σκηνή ενώνει τον γήινο με τον θαλάσσιο κόσμο και την νιότη με την αθωότητά της με την διαψευσμένη και ήρεμη ωριμότητα. Οι κινηματογραφημένες σκηνές είναι οργανικό μέρος της παράστασης και λειτουργεί αφενός ως σκηνικό υποκατάστατο και αφετέρου ως στοιχείο ελάφρυνσης από το απαιτητικό παπαδιαμαντικό κείμενο.Η Αριέττα Μουτούση με την ερμηνευτική της ωριμότητα ενσάρκωσε αριστοτεχνικά την ώριμη νοσταλγό με τις ιδιαίτερα απαιτητικές της εκφραστικές εναλλαγές. Η τρυφερή ερμηνεία της κατασταλαγμένης γυναίκας, που έχει συμβιβαστεί με τον ακόρεστο νοσταλγικό πόθο συνοδεύεται από νεανικά ξεσπάσματα στις ενθυμίσεις των νεανικών παράτολμων διαβημάτων. Η αέρινη παρουσία της Μαρίας Λογοθέτη ήταν σύμφωνη με την ηρωίδα-αερικό που παρασύρεται από τα δυνατά και ανερμήνευτα αισθήματα της νιότης. Τόσο κινησιολογικά, όσο και φωνητικά απέδωσε άρτια την απόκοσμη φιγούρα. Με κινησιολογική στιβαρότητα, αλλά και με την κατάλληλη εκφραστική αθωότητα απέδωσε ο Δημήτρης Λιόλιος τον ερωτευμένο Μαθιό που με την αφέλειά του μαγεύεται με αυτό το ιδιόρρυθμο πλάσμα. Η παράσταση αποτελεί μια πιστή και εύστοχη δραματοποίηση του διηγήματος, καθώς διατηρεί αυτούσιο το κείμενο και την ιδιόρρυθμη και βαθύτατα προσωπική του γλώσσα ενσωματώνοντας τα σε ένα απλό και ειλικρινές σκηνικό και σκηνοθετικό πλαίσιο. Η κυριαρχία του αισθήματος της νοσταλγίας είναι ιδιαίτερα ισχυρή και στην σύγχρονη εποχή, όπου οι έκτακτοι και νευρωτικοί ρυθμοί της παγκοσμιοποίησης καθιστούν αναγκαία την επιστροφή σε έναν απλό και αυθεντικό τρόπο ζωής. Και «η χαμένη αθωότητα», όπως γράφει η σκηνοθέτιδα, «ανακτάται μόνο μέσα από την έρευνα του ίδιου μας του εαυτού». http://artic.gr/h-nostalgos-kritikh-ths-parastashs/
ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: Στέλλα Χαχαλητο artic.gr09/12/2016
Ένα όνειρο ξεδιπλώθηκε από τις πρώτες φράσεις που ακούστηκαν στη σκηνή του θεάτρου. Η Αριέττα Μουτούση με τρόπο μαγικό μας μετέφερε στα χρόνια του κυρ-Αλέξανδρου και μας έκανε να πιστέψουμε ότι η γλώσσα του είναι και η δική μας καθημερινή γλώσσα. Ένα λαμπερό παραδοσιακό κέντημα η ερμηνεία της. Ένα κέντημα που άντεχε στους αέρηδες και στα κύματα όταν η βάρκα έκανε το ταξίδι της μέσα στη νύχτα. Στη νύχτα που τη φώτιζε με θεϊκό τρόπο η Ελευθερία Ντεκώ και που τη ζωγράφιζε με τις νότες του ο Δημήτρης Λαμπριανός. Οι φουρτούνες και οι μπουνάτσες στη θάλασσα, κάθε λίκνισμα της βάρκας, κάθε άγγιγμα των κουπιών στον αφρό του κύματος, όλα ήταν μελετημένα και με εξαιρετικό τρόπο δοσμένα από την Εριφύλη Στεφανίδου. Το άρωμα της εποχής το έφεραν τα κοστούμια της Ιωάννας Τιμοθεάδου και τα σκηνικά της Λένας Λέκκου. Με αυτούς τους ξεχωριστούς συνεργάτες η σκηνοθέτις Άννα Παπαμάρκου έχτισε μια παράσταση που αξίζει να την παρακολουθήσουν και όσοι νοσταλγούν το χθες, και όσοι αγαπούν το σήμερα, και όσοι σχεδιάζουν το αύριο. Πρόκειται για ένα μάθημα ζωής αφού μας δίνεται η ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο σημερινό είναι το κείμενο που ο Παπαδιαμάντης έγραψε πριν από 121 χρόνια, το 1894… Ο τρόπος με τον οποίο η Άννα Παπαμάρκου δίδαξε τους ηθοποιούς της είχε σαν αποτέλεσμα να γευτούμε όλοι το μεγαλείο του Παπαδιαμάντη. Βέβαια η σκηνοθέτις είχε στο δυναμικό της ομάδας της την κυρία Μουτούση που για άλλη μια φορά προτίμησε τα δύσκολα δείχνοντας έτσι σε μας το πλούσιο και αστείρευτο ταλέντο της αλλά και την εμβάθυνση του πνεύματός της. Παράλληλα η Αριέττα Μουτούση έκανε μετάγγιση της εμπειρίας της στα δύο πολυτάλαντα παιδιά που τη συνόδευσαν σε αυτό το ταξίδι. Ήταν η Μαρία Λογοθέτη που μας χάρισε τη δροσιά της ερμηνείας της και ο Δημήτρης Λιόλιος που με μοναδική άνεση ανταποκρίθηκε στις ανάγκες του απαιτητικού ρόλου του. Την ομάδα συμπλήρωσε, μέσω του video, ο Θεόδωρος Κατσαφάδος που αποτέλεσε τον δεύτερο πυλώνα του οικοδομήματος. Τύχη αγαθή λοιπόν για όσους δουν τη «Νοσταλγό» που δυστυχώς παίζεται μόνο για 18 παραστάσεις… http://www.catisart.gr/index.php/2010-03-28-10-49-51/3590-nostalgos
ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: Του Παναγιώτη Μήλα στο catisart.gr04/12/2016
Για να ανεβάσει κάποιος έργο του Α. Παπαδιαμάντη χρειάζεται εμπνευσμένη και κατάλληλη σκηνοθεσία που να συνοδεύεται από άριστες ερμηνείες. Η σκηνοθεσία μαγευτική. Οι ηθοποιοί εξαιρετοι σε όλη την διάρκεια, (με χειρουργική λεπτότητα και τεχνη υφαινουν). Ο θεατής προσηλωνεται και ταξιδεύει μαζί τους με την μουσικη, τις ζωντανές εικόνες της γλώσσας, τη σβέλτα κίνηση, την δουλεμένη και πηγαία ερμηνεία και των τριών -τεσσάρων- προσώπων καθώς και των χαρακτήρων που ενσαρκώνουν πολύ εύστοχα και πετυχημένα σε ολα. Ενέχει έναν μυστικό διάλογο, μια αναμέτρηση του θεατή με τα μηνύματα που επικοινωνεί το έργο, έναν ξεκούραστο περίπατο, μια δροσερή βαρκάδα που ενεργοποιεί, αφυπνίζει, δείχνει άλλους τόπους γνώριμους μα ξεχασμένους. Κι όλα αυτά αθόρυβα, απλά, απαλά όπως ο κύρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Αξίζει επειδή και το έργο και η σκηνοθεσία και οι ηθοποιοί πλάθουν ένα ωραίο, ευχάριστο και δυνατό αποτέλεσμα.
Χάρης Χωραΐτης στο Αθηνόραμα26/11/2016
Η παράσταση ηταν φοβερή.. καταπληκτικές ερμηνείες απο την Λογοθετη Μαρία κ την Αριεττα Μουτουση.. ενα έργο που σε ταξίδευε , ανάμεικτα συναισθήματα κ εικόνες που δεν μπορούσες να "δεις" αλλα τις ένιωθες μέσα απο την ερμηνεία τους. Ένα μεγάλο μπράβο κ τα συγχαρητήριά μου.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ24/11/2016
Ακόμη και όταν δεν έχεις νιώσει ποτέ το αίσθημα του νόστου, ο Παπαδιαμάντης μέσω της Άννας Παπαμάρκου που με ιδιαίτερη αγάπη σκηνοθέτησε το έργο του, με τη φαντασία της και την ευαισθησία της σε αναγκάζει να ζήσεις με την ψυχή σου αυτό το αίσθημα. Δείτε αυτό το έργο για να ταξιδέψετε στον κόσμο της ανάγκης & της καταστροφικής δύναμης του πλούτου. Μια αυστηρότερη κριτική ίσως μπορούσε να πει κάτι για το βίντεο, όμως τίποτα δεν είναι τέλειο.
Τάσος Θωμαϊδης13/11/2016
Εξαιρετική παράσταση! Μας γλύκανε... και οι 8 της παρέας φύγαμε γεμάτοι!
Αννα Δήμου Ίντρα22/10/2016
Μια παράσταση που αφορά τους πάντες, διότι όλοι μας έχουμε ανάγκη απόδρασης από τη δύσκολη πραγματικότητα και το συχνό εγκλωβισμό της καθημερινότητας, κάτι που αποδίδεται και ως το κεντρικό μήνυμα!Η γλώσσα είναι εύκολα κατανοητή, οι ηθοποιοί πολύ εκφραστικοί και η κινησιολογία τους σε ταξιδεύει στα λεγόμενα του Παπαδιαμάντη..!Προτείνεται ανεπιφύλακτα!
ΧΑΜ19/10/2016
Ήμουν κι εγώ στην παράσταση και μάλιστα την ημέρα που είχε ανοιχτή ομιλία με το Πανεπιστημιο! Ένα απαλό άγγιγμα ψυχής η διασκευή για το θέατρο και μια αξέχαστη εμπειρία στο μαγικό χρόνο του Παπαδιαμάντη πέρα απο το σήμερα! Μπράβο στους συντελεστές !!!!
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΣΑΝΤΙΛΗ, δημοσιογράφος28/09/2016
Η ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ. Η ευρηματική σκηνοθεσία, η συγκινητική ερμηνεία από τους ηθοποιούς, η μυστικιστική ατμόσφαιρα και το πλήρως προσαρμοσμένο στην αφήγηση σκηνικό εξασφαλίζουν στο θεατή την απόλυτη θεατρική εμπειρία. Το αριστουργηματικό διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Η Νοσταλγός» μεταφέρθηκε στο θεατρικό σανίδι από το θίασο Λώτινος Ήλιος σε σκηνοθεσία Άννας Παπαμάρκου, ενώ από το Σεπτέμβριο η παράσταση φιλοξενείται στη στέγη του θεάτρου «Αλκμήνη». Εμείς την παρακολουθήσαμε, μιλήσαμε με το κοινό και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας. Την ηρωίδα που βιώνει το δράμα της ξενιτιάς υποδύεται η Μαρία Λογοθέτη και η Αριέττα Μουτούση, καθώς οι δύο γυναίκες εναλλάσσουν την αφήγηση και οδηγούν στην κορύφωση του δράματος. Πιο «ώριμη» από ποτέ η Αριέττα Μουτούση ενσαρκώνει την νοσταλγό κατορθώνοντας άρτια να ανταποκριθεί στις εκφραστικές εναλλαγές που απαιτεί η πλοκή. Από τη μία η κατασταλαγμένη γυναίκα που έχει συνηθίσει τον πόθο της νοσταλγίας κι από την άλλη τα νεανικά γεμάτα πάθος ξεσπάσματα της νεαρής γυναικός.Η Μαρία Λογοθέτη ανταποκρίνεται τέλεια τόσο κινησιολογικά όσο και φωνητικά όταν ερμηνεύει το τραγούδι της ξενιτιάς. Εξοπλισμένος με την εκφραστική αθωότητα του νέου ανθρώπου απέδωσε και ο Δημήτρης Λιόλιος τον ερωτευμένο Μαθιό που με την αφέλειά του μαγεύεται με την νεαρή κοπέλα... ...Η παράσταση χωρίς αμφιβολία αποτελεί μια εύστοχη δραματοποίηση του διηγήματος, καθώς διατηρείται αυτούσιο το κείμενο και η προσωπική γλώσσα του Παπαδιαμάντη ενώ το σκηνικό είναι απλό μα ειλικρινές. Η υπόθεση είναι επίκαιρη ακόμα και στη σύγχρονη εποχή, όπου ο άνθρωπος πολλές φορές νοσταλγεί την αυθεντικότητα της απλής ζωής που θυσίασε στο βωμό της μεταμοντέρνας εποχής και της παγκοσμιοποίησης. Η χαμένη εξάλλου αθωότητα, όπως γράφει και η ίδια η σκηνοθέτιδα, «ανακτάται μόνο μέσα από την έρευνα του ίδιου μας του εαυτού»... διαβάστε όλο το άρθρο εδώ: http://www.penna.gr/bizarre/4637-i-nostalgos-einai-mia-parastasi-pou-aksizei-na-deite
Αξιώτη αρθρο της Κυριακής 14/09/2016
Πάρα πολύ καλή παράσταση! Συγκινεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Η σκηνοθεσία είναι έξυπνη και ουσιαστική. Η μουσική απλά υπέροχη!
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΕΟΛ.24/12/2015
Γλάροι, βράχια, πλοιάρια και παφλασμοί κυμάτων από μακρινές ακτές στο θέατρο Αλκμήνη. Μεταφορά σε έναν αγνό και ωραίο κόσμο μέσω της Νοσταλγού, ενός έργου που έγραψε ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της γενιάς του ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και δημοσιεύτηκε το 1894. Ο λιτός και καθαρός λόγος του Παπαδιαμάντη αναμιγνύεται με τους ήχους του φλάουτου του Δημήτρη Λαμπριανού και με τους υπέροχους φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκώ, υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα της Άννας Παπαμάρκου. Η σκηνοθέτης βουτάει στα νερά της ποίησης με το έργο αυτό για να αλιεύσει ένα θησαυρό λυρισμού και να μεταφέρει στη σκηνή το αριστούργημα του μεγάλου μας λογοτέχνη. Ρομαντικός έρωτας του 18χρονου Μαθιού για την όμορφη Λαλιώ, είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο πλέκεται το θέμα της νοσταλγίας για την πατρίδα. Η προσπάθεια της Λαλιούς να γυρίσει πίσω στους γονείς της αν και παντρεμένη, κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος της παράστασης. «Ποτέ θα κάνουμε πανιά να κάτσω στο τιμόνι να δω της Δέρφης το βουνό να μου διαβούν οι πόνοι » τραγουδάει η ηρωίδα. Η Λαλιώ βλέποντας σοφά όνειρα, αυτοσχεδιάζοντας απόφθευγματα κατ´ όναρ, κερδίζει το στοίχημα που ήταν να φτάσει απέναντι. Τελικά αν την έπιανε η κοινωνία και την έφερνε πίσω δεν θα έκοβε τα δεσμά. Τα κατάφερε πάτησε το πόδι της στην πατρίδα και έκοψε τα δεσμά της. Το δείχνει ανάγλυφα η παράσταση ότι κατάφερε και ο άνδρας της να την ακολουθήσει. Δεν κέρδισε κάτι με τον εγωισμό της αλλά με την καρδιά της. Η θάλασσα φλύαρος ως η γυνή, λέει δε μια στιγμή ο Παπαδιαμάντης. Η θεατρική αυτη μεταφορά γέμισε τις σιωπές του Παπαδιαμάντη με ποίηση. Η δυσκολία της μεταφοράς αυτής ήταν «να μαντέψεις σε κάθε κίνηση του ηθοποιού τις σκέψεις του Παπαδιαμάντη», είπε η Αννα Παπαμαρκου μετά το τέλος της παράστασης σε μια ομάδα φοιτητών του Πανεπιστημίου. «Η εκφορά του λόγου και η ιδιαίτερη γλώσσα του Παπαδιαμάντη μας άγγιξαν ιδιαίτερα», είπε η Κίρκη Κεφαλά, αναπληρώτρια καθηγήτρια συγκριτικής λογοτεχνίας στο τμήμα κοινωνικής θεολογίας του ΕΚΠΑ. Πως θα ανακαλύψεις μέσα από το έργο τι σημαίνει πατρίδα; «Όσο για τη Νοσταλγό έχει μια λεπτή ειρωνεία, άλγει για τη νόστο εκτός από τη φυσική πατρίδα και τη ψυχική πατρίδα που ποτέ δεν έφτασε, γιατί ο έρωτας της χάθηκε» είπε στη συνάντηση καθηγητών και συντελεστών της παράστασης η πρωταγωνίστρια Αριέττα Μουτούση. Είναι ερωτικός ο Παπαδιαμάντης αλλά εκτιμά τη φύση και τη σέβεται, ακόμα και τη φύση του έρωτα, με ευγένεια περιγράφει τον ερωτισμό των δύο νέων. Οι ήρωες του Παπαδιαμάντη είναι όλοι κολασμένοι στον Παράδεισο λέει ο Κωνσταντίνος Γανωτής. Υπάρχει ισορροπία μεταξύ πόθου και στόχου, τιμής και ανάγκης. Στο έργο η ηρωίδα κάνει αυτό που νιώθει και ακροβατεί μεταξύ ερωτισμού και πίστης στις αξίες της. Νοσταλγία για την ηλικία που φαίνεται από το διπλό ρόλο της νέας και της μεσήλικης ηρωίδας. Νοσταλγεί τις ρίζες του και αλληγορικά θέλει να πάει πίσω στην αρχική ελευθερία του ο συγγραφέας. Το κερί στο τέλος δείχνει ότι βρίσκει το θείο, βρίσκει τη γαλήνη. «Αἴφνης, ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν, ἐξύπνα ἐκ τοῦ μακροῦ ὀνείρου της, κ᾽ ἐφαίνετο ἀνακτῶσα τὴν αἴσθησιν τοῦ πραγματικοῦ κόσμου, ἀλλ᾽ ὀλίγαι παρήρχοντο στιγμαί, καὶ πάλιν ἔπιπτεν εἰς τὴν νάρκην τοῦ ὕπνου της» Ο Θίασος Λώτινος Ήλιος και η σκηνοθέτις Άννα Παπαμάρκου παρουσιάζουν τη θεατρική μεταφορά του αριστουργήματος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με τίτλο «Η Νοσταλγός», αρχικά για 18 παραστάσεις στο Θέατρο Αλκμήνη, αλλά λόγω της μεγάλης επιτυχίας του έργου δόθηκε παράταση μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου, Δευτέρα και Τρίτη 7:30μμ. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της παράστασης, βρίσκεται η καταξιωμένη ηθοποιός Αριέττα Μουτούση, που πλαισιώνεται από δυο νέους και ταλαντούχους ηθοποιούς, τη Μαρία Λογοθέτη και τον Δημήτρη Λιόλιο, ενώ κινηματογραφικά εμφανίζεται ο επίσης καταξιωμένος ηθοποιός Θόδωρος Κατσαφάδος, ερμηνεύοντας το ρόλο του Μπάρμπα Μοναχάκη.
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΣΑΝΤΙΛΗ στο politisonline.com13/12/2015
Η σκηνοθέτρια Άννα Παπαμάρκου δίνει ένα σφιχτό και κλιμακωτό ρυθμό στην παράσταση, καθοδηγεί άριστα τους ηθοποιούς ως προς την εκφορά του λόγου και την κίνησή τους και καταφέρνει να αποδώσει θεατρικά ένα λογοτεχνικό κείμενο μιας άλλης εποχής χωρίς αυτό να χάσει τίποτα από την πρωταρχική αξία του. Η προσεγμένη και καλαίσθητη δουλειά στα σκηνικά και τα κοστούμια, σε συνδυασμό με τους ατμοσφαιρικούς κι εμπνευσμένους φωτισμούς, δημιούργησαν πειστικά την αίσθηση, ότι μπροστά σου απλώνεται ένα θαλασσινό τοπίο. Το μεγάλο ατού της παράστασης, όμως, ήταν η κινησιολογία της Εριφύλης Στεφανίδου: Κινήσεις αέρινες, δυναμικές, ευφάνταστες, ονειρικές, που μαγνήτιζαν και σε ταξίδευαν στον κόσμο του Παπαδιαμάντη. Ιδανική επιλογή για τον ρόλο της αφηγήτριας/ηλικιωμένης Λαλιώς αποδείχθηκε η Aρριέτα Μουτούση, καθώς με την πολύμορφη φωνή της, το θεατρικό της παράστημα και τον άριστο έλεγχο των ερμηνευτικών της μέσων αποτέλεσε τον γερό άξονα, γύρω από τον οποίο κινήθηκε άψογα η παράσταση. Η Μαρία Λογοθέτη, με την μελωδικότητα στη φωνή, την καθαρή άρθρωση και την χάρη στην κίνηση, ερμήνευσε με αυθορμητισμό, γλυκύτητα και φρεσκάδα την σεμνή ηρωίδα. Λαϊκός, γήινος και τρυφερός, ο Δημήτρης Λιόλιος ήταν άψογος στον ρόλο του νέου, που κυνηγά έναν καταδικασμένο έρωτα. Υποβλητικός ο Θόδωρος Κατσαφάδος, ερμηνεύοντας μέσω βίντεο τον μπάρμπα-Μοναχάκη. Μια όμορφη παράσταση, σαν οπτικό ποίημα, που μας βοηθά να γνωρίσουμε εις βάθος την ερωτική πτυχή του έργου του μεγάλου συγγραφέα και να αφομοιώσουμε τα νοήματα του κόσμου του. http://www.patrasevents.gr/article/202750-ena-nostalgiko-taksidi-sta-kimata
ΚΩΣΤΑΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ στο patrasevents.gr 17/11/2015
Καταπληκτική παράσταση!!! Σε συγκινεί, σε ταξιδεύει, αλλά και σε προβληματίζει... Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ταυτιστείς με τη Λαλιώ, που με τόση αφοσίωση εμμένει στην αλήθεια της ...και να μην γίνεις κι εσύ Νοσταλγός της δικής σου Ιθάκης! Η μαγική σκηνοθεσία της Άννας Παπαμάρκου, η υπέροχη μουσική και οι καταπληκτικές και συγκινητικές ερμηνείες των ηθοποιών σου κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον και σε συνεπαίρνουν!!! Θερμά Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές και στο θίασο Λώτινος Ήλιος που με τόση Αγάπη ετοιμάζει κάθε του παράσταση!!!!!
Νίκη Ρήγα25/10/2015
Ερμηνείες παλιών καλών εποχών. Μπράβο σε όλους! Είχα χρόνια να νιώσω θαυμάσια βλέποντας θεατρικό.
ΣΟΦΙΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ13/10/2015
Εξαιρετική παράσταση! Καταφέρατε να μας ταξιδέψετε. Πολύ καλές ερμηνείες και ευρηματική σκηνοθεσία με ευαισθησία και ποιότητα. Η κυρία Μουτούση υπέροχη!
Ειρήνη Μ.04/10/2015
Πόσο ενδιαφέρει σήμερα ένα θέμα όπως αυτό: Μα φυσικά πολύ, αφού οι κοινωνικές συγκυρίες οδηγούνε τους ανθρώπους «σε ξένη γη, σε ξένα μέρη» και ο βασανιστικός νόστος ταλανίζει την ψυχή μακριά από την πατρίδα. Παρόλο που η μεταφορά του λογοτεχνήματος στη σκηνή είναι ένας δύσβατος θεατρικός δρόμος, η απόδοσή του άγγιξε και συγκίνησε το κοινό, που παρακολουθούσε με ευλαβική σιγή. Οι θεατές, αρμενίζοντας μεσοπέλαγα στα ποιητικά και ρεαλιστικά στοιχεία του ανόθευτου κειμένου, έγιναν νοσταλγοί της δικής τους Ιθάκης. Η αφηγηματική τέχνη που αναδεικνύει με τους ιδιωματισμούς της δημοτικής αλλά και της καθαρεύουσας ηθογραφικά στοιχεία, την ομορφιά της φύσης, τον λυρισμό του έρωτα και την αποφασιστικότητα της θέλησης, προσδίδει στη συλλογική συναίσθηση «γοητεία άρρητον». Έτσι ο θεατής συναινεί στο όνειρο, στη φυγή και αποδέχεται αγόγγιστα το διάβημα της νεαρής Λαλιώς, που τον αιφνιδιάζει τελικά με την απόφασή της να μείνει κοντά στον άνδρα της. Η Μαρία Λογοθέτη στο ρόλο της Λαλιώς εξωτερικεύει με φινέτσα και αυθορμητισμό την αθωότητα, την τιμιότητα, την ακεραιότητα μιας ψυχής που κάνει την «ηρωική της έξοδο». Είναι μια γυναίκα που σέβεται τις παραδόσεις και τον ασυμβίβαστο γάμο της. Είναι μια κόρη που δεν αντέχει την μοναξιά και τον ξεριζωμό της και στη δραματική στιγμή της λύτρωσης εκπλήσσει τον θεατή. Ο Δημήτρης Λιόλιος ως Μαθιός ισορροπεί ανάμεσα στον πόθο και το σεβασμό που αρμόζει στο ανδρικό φύλλο σε καιρούς παλαϊκούς. Είναι το μέσον διαφυγής της Λαλιώς που μαζί με τα θαλασσινά «ρέματα» της συμπαραστέκεται, επιτείνοντας τη δραματικότητά της. Η Αριέττα Μουτούση με τον αφηγηματικό της τρόπο ανέσυρε εικόνες λυρικές μέσα από παφλασμούς κυμάτων. Τα σώματα των ηθοποιών λικνίζονται απαλά, καθώς το κύμα οδηγώντας στο ρεμβασμό. Το απλό και λειτουργικό σκηνικό, τα όμορφα κοστούμια, ο αισθησιακός φωτισμός, η ανάλογη μουσική, «οι στεναγμοί και περιπαθή άσματα» συνέβαλλαν στην ποιότητα της παράστασης. Μια παράσταση που ως «ονειρώδης εκδρομή» θαλασσινή, έδωσε στον καθένα την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και της απόδρασης υψώνοντας πανιά σε ούριο νοσταλγικό άνεμο. http://www.newsbeast.gr/entertainment/theatre/arthro/1984681/i-nostalgos-tou-papadiamanti-sto-theatro-alkmini
Χαρά Κιούση - newsbeast.gr22/09/2015
Υπάρχουν, ευτυχώς, και «διαμάντια» θεατρικές παραστάσεις στην Αθήνα αυτή τη σεζόν. Αρκεί να ψάξεις να τις βρεις. Έτσι και εγώ, ψάχνοντας να βρω την οδό Αλκμήνης, στα Κάτω Πετράλωνα, βρέθηκα στο Θέατρο Αλκμήνη. ... Πολύ ευρηματική η σκηνοθετική ματιά της Άννας Παπαμάρκου, η οποία με εντυπωσίασε. Η σκηνοθέτης διατηρεί το κείμενο και την δύσκολη γλώσσα του Παπαδιαμάντη, γεγονός που μου άρεσε πολύ. «Παίζει» με το φεγγάρι και την θάλασσα. Η Αριέττα Μουτούση, σε μια ερμηνεία που «κεντάει» και πράγματι σε εντυπωσιάζει. Δεν αφηγείται μόνο, ζει την ιστορία της νιότης της Λαλιώς. Συμπάσχει. Τρέχει, χαίρεται, τραγουδάει, χτυπάει παλαμάκια δείχνοντας την χαρά της. Στο πρόσωπό της καθρεφτίζονται όλα της τα συναισθήματα. Η χαρά, η λύπη, η αγωνία, η απελπισία της, ο πόθος της και το πάθος της. Ζει την νεανική της περιπέτεια. Και το τραγούδι της μοναξιάς, το μοιρολόι της μοναξιάς, γροθιά στο στομάχι. Εντυπωσιακή η σκηνή που η ωριμότητα αγκαλιάζεται και φιλιέται με την νεότητα. Η σκηνή που οι δύο γυναίκες αγκαλιάζονται σε συγκινεί. Η Μαρία Λογοθέτη, μια αέρινη, αιθέρια ύπαρξη, μοιάζει σαν βγαλμένη από τα παραμύθια, με το λευκό της δέρμα, όπως ήθελε ο Παπαδιαμάντης όλες τις πρωταγωνίστριες των έργων του. Στα μάτια της βλέπεις όλα της τα συναισθήματα. Υποδύεται πολύ όμορφα τον ρόλο της και με μεγάλη ωριμότητα για το νεαρό της ηλικίας της.Ο Δημήτρης Λιόλιος, ο κρυφά ερωτευμένος νέος, ελπίζει η Λαλιώ να ανταποκριθεί στον έρωτά του και να αφήσει τον γέρο άνδρα της. Η ερμηνεία του είναι πολύ καλή. Νευρικός, τρυφερός, ενοχλητικός, απογοητευμένος. Στην τελειότητα του έργου συντελεί και η εξ ίσου εντυπωσιακή κινησιολογία των πρωταγωνιστών. Όμορφη και η σκηνή που ο Μαθιός σηκώνει τα πανιά της βάρκας. Και τα δύο νεαρά παιδιά, προσπαθούν κωπηλατώντας με αγωνία να απομακρυνθούν. Είναι ένα ατμοσφαιρικό έργο που σε κρατά σε αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό. Οι κινηματογραφικές σκηνές, με τον Θόδωρο Κατσαφάδο, που υποδύεται τον σύζυγο, και δείχνουν τον γάμο, την γνωριμία του με την Λαλιώ «μωρό την είχα στα γόνατά μου», είναι πολύ ευρηματική και αποφορτίζουν λίγο την αγωνία της παράστασης.
Βίβιαν Μιτσάκου theaterproject365.wordpress.com14/09/2015

Οι εντυπώσεις σας